OUTREACH
DATDAKAN! vzw
Sisterhood Kortrijk nodigde ons uit onszelf voor te stellen aan jullie. Onze vzw datdakan is gegroeid vanuit een bewogenheid en intussen heel wat ervaringen bij mezelf. Ik ben Lisa, 33 lentes jong en getrouwd met Andries. Wij hebben drie dochters: Lonne, Heike en Ditte. Ik hou van een vol hoofd, avontuur, boeiende mensen om me heen en een jaarlijkse solo-trip van enkele dagen om te herbronnen! Ik ben gezegend met het karakter van een doener en in 2019 startte God een avontuur met mij.
Het zaadje werd gepland in 2015, toen de vluchtelingencrisis een piek bereikt leek te hebben en er in die tijd nog meer media-aandacht naartoe ging.
Ikzelf had in die periode mijn handen vol met mijn kleuter, peuter en pasgeboren baby. Ik herinner me de slapeloze nachten waarbij ik in alle stilte en veiligheid mijn baby voedde en met groot ongeloof en een gevoel van onmacht naar het nieuws op mijn telefoon staarde. Wereldwijde conflicten en corruptie, stromen van mensen met hun weinige bezittingen op de rug gebundeld en het zoveelste drama met een overvol bootje op volle zee. DATDAKAN, hoorde ik mezelf toen heel vaak denken.
​
Ik volgde in die periode en de jaren erna de problematiek wat op, en in 2019 voelde ik dat het tijd werd om mij actief in te zetten voor die mensen die je als onderdeel van de statistieken ziet passeren op tv. Ik wou weten wie die mensen zijn, hoe hun verhalen klinken en bovenal wat ik voor hen zou kunnen betekenen. Ik sloot me aan bij de buddywerking in mijn stad en ik leerde vrij snel verschillende mensen kennen, elk met hun eigen verhaal. De meesten van hen zaten toen nog in een procedure, maar ze waren veilig en ze werden min of meer begeleid. Maar hoe zat het dan met die mensen die vastzitten aan onze grenzen, zij die overleven in bossen en vervallen loodsen? Wat willen ze en waarom helpt de overheid hen niet? Hoe is het mogelijk dat gezinnen met jonge kinderen overleven in een tentje, zonder water en zonder stroom? Datdakan in deze tijd, in deze maatschappij, op een uur van mijn veilige thuis.
​
Ik was vrij snel vastberaden om het zelf uit te gaan zoeken.Ik sloot me aan bij een klein Nederlands team en ging meteen op driedaagse naar de zogenaamde jungle van Duinkerke. Vanaf de tweede dag wist ik dat dit mijn werkterrein voor de toekomst zou worden. Op deze plek voelde ik me vrij en nuttig, maar ook heel nederig, klein en dankbaar. Op deze plek komen steeds opnieuw verhalen, emoties en mensen samen. Dit is wat me raakt en drijft.
Hoe is het mogelijk dat gezinnen met jonge kinderen overleven in een tentje, zonder water en zonder stroom? Datdakan in deze tijd, in deze maatschappij, op een uur van mijn veilig huis.
Drie weken na mijn eerste bezoek was ik er opnieuw en sindsdien ben ik steeds blijven gaan. Soms wekelijks, soms tweewekelijks. In 2020 hebben we een warm doucheproject opgestart en dit is nog steeds een zeer welgekomen aanbod voor de mensen ter plaatse. We willen vooral inzetten op menselijkheid, hygiëne aanbieden en tijd nemen voor een babbel en ontspanning.
Door mij intensief te omringen met nieuwkomers en mensen op de vlucht ben ik ook op heel wat uitdagingen en tekortkomingen in het beleid gebotst. Op korte tijd deden zich verschillende situaties voor waarbij we als gezin voor het dilemma stonden om mensen op te vangen in ons huis. Vanaf die tijd begon een idee zich te nestelen in mijn hart… Misschien moeten we wel een opvanghuis starten?
Naarmate ik meer in de jungle kwam, leerde ik ook meer vrijwilligers en projecten kennen. Op die manier kwam ik in een opvanghuis terecht voor mensen die op doortocht zijn. Dit huis is een realisatie van de droom die ik zelf al even koesterde. Op deze plek zie en voel ik steeds hoe mensen op adem komen, mensen die vermoeid zijn van het lange onderweg zijn.
Na maanden nadenken, bidden, twijfelen en luidop dromen vond ik de moed om ervoor te gaan. Aan de start van 2021 heb ik samen met mijn man Andries en hartsvriendin Lien onze vzw opgericht, die zowel het werk in Duinkerke als ons toekomstig opvangproject omvat. Onze vzw is voortdurend in beweging. Wij zijn als trio de vaste basis, maar krijgen veel hulp van vrienden en kennissen van overal. Onze vzw is bewust niet uitgesproken christelijk, omdat we laagdrempelig willen zijn en een openheid nastreven zodat iedereen zich welkom voelt, zowel om ons werk te ondersteunen als door ons werk ondersteund te worden.
Met onze vereniging zullen we ons blijven uitstrekken naar mensen zonder papieren, mensen die op zoek zijn naar hun plekje op deze wereld. We zullen blijven opkomen voor zij die geen stem krijgen en van wie de rechten vaak verwaarloosd worden. We willen mensen verbinden, ongeacht van waar ze komen of naartoe willen. We willen tonen DATDAKAN.
Het opvanghuis zal een project zijn binnen onze vzw, en zullen we dopen met de naam MADAFA, wat Arabisch is voor gasthuis. We zijn momenteel op zoek naar een geschikte woning, als naar mensen en bedrijven die onze vzw financieel willen helpen dragen. Denk je hierin iets te kunnen betekenen, neem dan zeker contact met ons op via lisa@datdakan.be, of via onze Facebook -en Instagrampagina’s “Datdakan” en “Madafa”.
